Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ
Να δω το φοβερό, έλεγα
να συγκρατήσω ως το τέλος
την εικόνα του
όποια κι αν είναι.
Από μέσα μου πρόσεχα
μην κάνω τίποτα
και το προκαλέσω.
**************************************************************
ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΣΗ ΕΚΤΕΛΕΣΕΩΝ
Μόλις τους άλλους μεταβάλεις σε νοητικές συλ-
λήψεις
σε χαρτονένια σύμβολα κοινωνικών διαδικασιών
πόσο ευκολότερα μπορείς να τους σκοτώνεις
σαν άψυχες φιγούρες σκοπευτηρίου σε πανηγύρι.
**************************************************************
ΟΙ ΖΕΒΡΕΣ
Φως μέσα από τις κινητές ξύλινες γρίλιες
μισόκλειστων παραθυρόφυλλων ξενοδοχείου
στ’ αριστερά της πλατείας του σταθμού
φως που έπεφτε κομμένο σε λουρίδες
ντύνοντάς μας με δέρμα ζέβρας
δυό ζέβρες που παλεύαμε στο φως και στο σκοτάδι
με ασπρόμαυρες ρίγες χαραγμένες διαγώνια
από τους προβολείς αυτοκινήτων
άσπρη και μαύρη βύθιση στο σώμα σου.
Ύστερα από τόσα χρόνια κάποτε ξαναβλέπω
ασπρόμαυρες ραβδώσεις ζέβρας στο πετσί μου
σα μένω μόνος σε ξενοδοχείο παράλιας πόλης.
**************************************************************
ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ Η ΕΝ ΑΡΑΧΩΣΙΑ
Χώρες μακρινές που τις πίστεψα για δικές μου
και βούλιαξαν στη σκοτεινιά συμπαρασύροντας
τον μισό εαυτό μου. Τί στάθηκε η ζωή μου;
Ποιόν υπηρέτησα, τί δούλεψα, ποιος ο κόσμος μου;
Κάθε απολογισμό που θεωρούσα τελεσίδικο
τον αναιρούσε πάντα ο επόμενος.
Όπως ο χρόνος κυλάει τώρα αργά σε μας
και η ιστορία ελαύνει σ’ άλλους τόπους
μπορώ να εξατομικεύω τους θανάτους
να βλέπω ποιοι τράφηκαν από το αίμα μου
και ποιούς νεκρούς έχω εγώ σκυλέψει –
πέρασε πια ο καιρός που χάνονταν
σε τάφους ομαδικούς κατά χιλιάδες.
Κατεβαίνουμε τον ίδιο ποταμό
με διαφορετικούς ρυθμούς ροής.
5.2.1980
**************************************************************
Copyright: 1988, 1991 / Τίτος Πατρίκιος & Εκδόσεις Στιγμή
-μικρές διαφυγές- 